De naam Ken Blanchard zal voor veel mensen de associatie oproepen met situationeel leidinggeven en eenvoud. Zijn boeken hebben vaak een simpele boodschap die wordt verpakt in een helder en krachtig verhaal. Samen met medeauteur Spencer Johnson beschrijft Blanchard in de 'One Minute Manager' drie simpele technieken die geschikt zijn voor elke leidinggevende. Natuurlijk beseffen Blanchard en Johnson dat leiderschap meer is dan het beheersen van drie vaardigheden. Maar wie bij de basis wil beginnen, kan hier een goede eerste stap zetten.

De naam Ken Blanchard zal voor veel mensen de associatie oproepen met situationeel leidinggeven en eenvoud. Zijn boeken hebben vaak een simpele boodschap die wordt verpakt in een helder en krachtig verhaal. Samen met medeauteur Spencer Johnson beschrijft Blanchard in de 'One Minute Manager' drie simpele technieken die geschikt zijn voor elke leidinggevende. Natuurlijk beseffen Blanchard en Johnson dat leiderschap meer is dan het beheersen van drie vaardigheden. Maar wie bij de basis wil beginnen, kan hier een goede eerste stap zetten.

Iedereen begrijpt dat je met een organisatie pas kwaliteit kan leveren als je er managementaandacht aan schenkt. Het gaat tenslotte niet vanzelf. Er zijn dan ook diverse modellen beschikbaar om op kwaliteit te sturen. Maar welk kwaliteitsmodel kun je in een bepaalde situatie gebruiken? Hoe lang kun je doen met een model en wanneer switch je naar een ander? 

Het boek 'Onze ijsberg smelt' van John Kotter en Holger Rathgeber is het verhaal van een pinguïnkolonie die de noodzaak voelt (aan den lijve in dit geval) om te veranderen. De auteurs beschrijven welke groepsprocessen er kunnen plaatsvinden bij veranderingen. Dit in tegenstelling tot het bekende boekje 'Wie heeft mijn kaas gepikt' (van Johnson en Blanchard) dat zich voornamelijk richt op verandering vanuit individueel perspectief. Kotters acht regels voor succesvolle verandering dienen als basis voor dit boek. Aan hand van een simpel verhaal dat in een uurtje te lezen is, kunnen organisaties zich voorbereiden op een belangrijk veranderingsproces. Maar zoals het vaak gaat met metaforen: de een loopt er mee weg, de ander kan er niets mee.

Onder de titel The Creativity Exchange is Richard Florida ook aan het bloggen geslagen. Florida is de auteur van twee opmerkelijke boeken: The Rise of the Creative Class uit 2002, gevolgd door The flight of the creative class uit 2005. The Rise of the Creative Class beschrijft een belangrijke trend beschrijft, namelijk de opkomst van een klasse mensen die de maatschappij naar zijn hand weet te zetten. Mensen die op uiterst creatieve wijze kennis gebruiken nieuwe vormen te creëren. Nieuwe samenlevingsvormen, maar ook nieuwe werkvormen. Ondernemingen zullen er rekening mee moeten houden dat de huidige organisatievormen van onderaf worden uitgehold. De gevolgen van deze onmiskenbare trend – creativiteit als belangrijkste concurrentiefactor en de daaruit volgende jacht op talent op mondiale schaal - worden uitgewerkt in het boek The Flight of the Creative Class, en nu dus ‘real time’ bijgehouden op het weblog The Creativity Exchange.

Na het succes van 'Intuïtie' van Malcolm Gladwell, is zijn eerste boek in Nederland opnieuw uitgegeven onder een andere titel. 'Het beslissende moment' is de vertaling van 'The Tipping Point', het boek waarmee journalist en columnist Gladwell in de VS al zoveel succes boekte.

Keren indien mogelijk. De reactie van Lucie is even voorspelbaar als emotieloos. Keren indien mogelijk, zegt ze nogmaals op dezelfde onaangedane toon. Keren indien mogelijk. Ze blijft vriendelijk vanuit haar Tomtom, hoezeer ik ook de verkeerde kant op blijf rijden. En dan ineens: over honderd meter linksaf slaan. Ze geeft het op. Ik heb gewonnen. Het slaat natuurlijk nergens op, zo'n binnenpretje in de auto. En het is ook niet genoeg. Niet als je je realiseert hoezeer wij als mens van vlees en bloed het verlengstuk zijn geworden van de nieuwe logistieke orde die Joep Schrijvers fileert in zijn nieuwe boek 'Het wilde vlees'. Hoe wij het systeem voeden en erdoor getemd worden. Hoe wij deel zijn van een alomvattend voortstuwingsproces. 'De tomtomisering van de passionele mens', verklaart de subtitel de drijvende kracht achter dit nieuwe totalitarisme. Tomtomisering. Ik heb het maar alvast mijn 'spellingchecker' aangeleerd.

Het boek 'Heb lef, durf te veranderen' van Tica Peeman gaat over veranderen. Meer in het bijzonder: hoe de lezer stapsgewijs verandering kan vormgeven en vooral hoe hij of zij het kan volhouden. Het centrale thema daarbij is 'lef'. Lef omdat veranderingen tegennatuurlijk zijn. en omdat lef noodzakelijk is om patronen te durven doorbreken. 'Lef' is voor iedereen die wil veranderen. Voor iedereen die daar maar niet aan begint of afhaakt, een andere aanpak wil weten, het gestructureerd wil doen, of zijn of haar eigen weerstand wil leren kennen.

De leek Benedictus stelde in de eerste helft van de zesde eeuw voorschriften op voor monniken. Wil Derkse vertaalt deze regels in zijn boek 'Een levensregel voor beginners' naar onze huidige tijd, resulterend in een geschrift voor iedereen die wil stilstaan bij zijn eigen manier van leven en leiding geven.

We moeten niet ten onder gaan aan zelfmedelijden, is de boodschap van het boek 'Wat is jouw excuus?' van John Foppe. En Foppe heeft recht van spreken, want hij is zelf zonder armen is geboren. Wie een slachtofferrol aanneemt, brengt zichzelf in een neerwaartse spiraal. Mensen moeten zelf het heft in handen nemen en verantwoordelijkheid nemen. 

Ook volgend jaar, op 13 maart om precies te zijn, wordt er weer er weer een boek verkozen tot managementboek van het jaar. De jury, bestaande uit Rudy Kor, Harold Janssen, Remko van der Honing, Jaap-Jan Brouwer, en Bertrand Weegenaar, komt half november bijeen om de ‘longlist’ samen te stellen. Vooruitlopend op de uiteindelijke bekroning, kijken we even terug naar het bekroonde boek van dit jaar: de biografie Ze zullen weten wie ze voor zich hebben. Anton Philips 1874-1951 van Marcel Metze.

Het boek 'HR Nieuwe Stijl' van Johan Lourens en Ivo Brughmans behandelt de recente ontwikkelingen in HRM in organisaties in de westerse wereld, maar vooral in Nederland en het VK. Het vertrekpunt van het boek is de grote verscheidenheid in organisatie en inrichting van de personele functie.

De centrale stelling in 'Hoera, het is weer maandag!' van Pim Elfferich is dat interne communicatie een zeer bepalende factor is voor de tevredenheid van medewerkers. Het boek begint met een overzicht van onderzoek naar arbeidsbeleving en enkele principes van tevredenheidonderzoek en interne communicatie. Elfferich citeert in dit hoofdstuk een treffende uitspraak van Erik De Haan: 'Interne communicatie is te belangrijk om over te laten aan de afdeling communicatie.' Daarna gaat het boek in op het belang van onderzoek naar medewerkertevredenheid en naar de factoren die deze tevredenheid kunnen verhogen. De rode draad in deze hoofdstukken is dat er vanuit het management te vaak zendergericht wordt gedacht. Wat vind ik dat mijn medewerkers moeten weten? In plaats van: wat willen mijn medewerkers eigenlijk weten? En wat interesseert hen? Het leeuwendeel van 'Hoera, het is weer maandag' bestaat uit zeven bedrijfscases waarin de werkelijkheid van alledag wordt beschreven.

Het boek 'Meegaan of dwarsliggen' van Peter de Roode gaat over het veranderen van organisaties. Hier zijn natuurlijk al heel veel boeken over geschreven, zowel in het Engels als in het Nederlands. Maar De Roode biedt een nieuw perspectief: hij gaat namelijk ook in op de rol van medewerkers bij verandering. Veel boeken over veranderingsmanagement besteden eigenlijk alleen aandacht aan de rol van managers en hun adviseurs. En dat terwijl een verandering pas succesvol is als de medewerkers deze dragen. De realiteit is vaak dat de medewerkers dwarsliggen, of nog erger, helemaal niet meedoen en gewoon de dingen blijven doen die zij altijd al deden. De Roode gaat hier uitgebreid op, maar ook het perspectief van managers bij de implementatie van veranderingen komt uitgebreid aan bod, evenals de daarvoor noodzakelijke 'verandercompetenties'.

Waarom een boek uitgeven wanneer de auteur niets nieuws te melden heeft? Die vraag drong zich op bij het lezen van de nieuwste Kotler, getiteld 'Tien doodzonden van marketing. Waarschuwingssignalen en oplossingen'. Op het antwoord hoefde ik overigens niet lang te wachten, dat wordt al in de inleiding van het boekje gegeven. Het is zelfs de allereerste zin: 'Marketing staat er slecht voor. Niet de marketingtheorie, maar de marketingpraktijk.' En daarmee ben ik het helaas van harte eens.

'If I had asked consumers what they wanted, they would have asked me a faster horse.' Deze geweldige uitspraak deed Henry Ford aan het begin van de vorige eeuw, en wordt nu van stal gehaald door Jos Burgers in zijn boekje 'Klanten zijn eigenlijk nét mensen!'