In dit vervolg op zijn ‘De Weg naar Onvrijheid’ gaat historicus Timothy Snyder op zoek naar de essentie van vrijheid. In navolging van vooral filosofen maakt hij onderscheid tussen negatieve en positieve vrijheid. Negatieve vrijheid is de afwezigheid van belemmeringen, het is een vrij zijn van. Positieve vrijheid is keuzevrijheid, het is een vrij zijn om.

In ‘Het kleine verschil dat alles verandert’ gaat Jan Lunsing op zoek naar een alternatief voor het vastgelopen neoliberalisme. Hij laat zien dat een flink aantal uitgangspunten gewoon niet kloppen en dat veel beloftes niet zijn waargemaakt, zoals dat iedereen er beter van zou worden, dat zorg en onderwijs efficiënter zou worden en de overheid kleiner.

‘Organisatiekunst’ is bestemd voor leidinggevenden in de publieke sector. Het is voor hen een hele kunst zich staande te houden in het voortdurend veranderende politieke krachtenveld. En de kloof tussen beleid en uitvoering en de verstoorde balans tussen politiek en ambtelijk apparaat maakt het er ook niet gemakkelijker op. Dan kan de leidinggevende al te gemakkelijk klem komen te zitten of klem worden gezet.

Nederland is al lang niet meer het land waarin alles tot in de puntjes geregeld is. Misstanden, schandalen en uitwassen volgen elkaar de laatste vijftien à twintig jaar in hoog tempo op. In ‘Stuurloos’ komen ze vrijwel allemaal aan bod.

Eva Cukier komt al 25 jaar in Rusland en bereisde dat land tot in alle uithoeken. Ze was er als verslaggever van 2016 t/m de zomer van 2023, tot ze gedwongen werd uit Rusland te vertrekken. Het werd voor westerse journalisten te onveilig en het risico opgepakt te worden werd te groot. In ‘RuZland’ doet Cukier verslag van haar laatste twee jaar als journalist voor NRC in Rusland.

In zijn boek ‘Macht en politiek in besluitvorming’ gaat Martin Hetebrij op zoek naar mogelijkheden om politisering van besluitvorming tegen te gaan. Er is vooral gebrek aan besluitvormingsbeleid, aldus Hetebrij en hij geeft praktische aanwijzingen voor het ontwikkelen van dat beleid.

Er is tegenwoordig minder om werkelijk bang voor te zijn, toch zijn we angstiger. We maken minder traumatische gebeurtenissen mee, maar leiden meer aan trauma’s. We vragen om camerabeveiliging of schaffen die zelf aan, om ons gevoel van veiligheid te vergroten. Zonder te weten of dit ook zo is. Angst lijkt een steeds grotere invloed te krijgen in onze samenleving. Ten koste van moed, wilskracht en weerbaarheid.

Onze vrijemarkteconomie is geen onmisbare voorwaarde voor welvaart en vooruitgang. Integendeel: het aanvankelijke succes belemmert na enige tijd verdere welvaartsgroei en de economische ongelijkheid neemt toe. En dat is altijd zo geweest, aldus de historicus Bas van Bavel in ‘De Onzichtbare Hand’. En dat ondanks voortdurende technologische ontwikkelingen en schaalvergrotingen.

Leden van religieuze, etnische en seksuele minderheden willen hun onderdrukking tegengaan door hun identiteit in toenemende mate te ontlenen aan hun geloof, huidskleur, sekse of gender. Het benadrukken van die groepsidentiteit is gericht op het bereiken van sociale gelijkwaardigheid.

Wat is waarheid eigenlijk? En waarop is waarheid in essentie gebaseerd? Het antwoord op deze vragen is door de eeuwen heen steeds verschoven. En daarover gaat ‘Voor ieder wat waars’ van Rob Wijnberg. Het is een geschiedenis van de waarheid.

De hofnar was in vervlogen tijden de enige die de koning onverbloemd de waarheid mocht zeggen. Juri Hoedemakers heeft dit in zijn boek ‘Handboek hofnar’ doorgetrokken naar de huidige tijd, waarin de professionele hofnar datzelfde tegenwoordig doet bij topdirecties en raden van bestuur.

Bart Flos is veranderspecialist. In ‘De mens als grens - Over de onbuigzame barrières van ons bestaan’ stelt hij als hoofdvraag: kan de mens als sociale groepsprimaat en jager-verzamelaar Homo Sapiens de grenzen van zijn bestaan doorbreken?  

De centrale vraag die Lidewey van der Sluis in ‘Succespatronen’ stelt is: Hoe verleggen organisaties grenzen? En meer concreet: welke patronen en principes springen op organisatieniveau in het oog?

Europa verkilt, omdat de sociaaldemocraten en de christendemocraten al te gretig het neoliberale geloof hebben omhelsd. Woorden van deze strekking lees ik op de achterflap. Eigen ik eerst, eigen winst eerst, eigen voordeel eerst, de dogma’s van de vrije markt zijn in alle vezels van onze maatschappij doorgedrongen. Dit boek is een manifest tegen de grote verkilling die over ons allen is neergedaald en ons heilloos heeft versplinterd.

‘Too good to be true’ van Theo Hendriks is een fundamentele zoektocht naar de werking van verhalen. Het is als ware een reisverslag van die zoektocht. Centraal in dit onderzoek staat de visie dat mensen verhalenmachines zijn die denken en leven in de structuur van verhalen. We hebben ze nodig voor ons zelfbeeld en kunnen dus niet zonder, ook al zijn ze te mooi om waar te zijn. In vier hoofdstukken gaat de auteur op reis.

Je kent ze wel, opdrachtgevers die maar niet scherp krijgen in wat ze willen, of telkens meer vragen dan was afgesproken, of afspraken niet nakomen en facturen niet betalen. Hoe ga je daarmee om, hoe kom je er vanaf? Daarover gaat ‘Nee zeggen loont’ van Jennifer Delano. Zodat je je tijd kunt inzetten voor klanten met wie het prettig samenwerken is en je niet 80% van je tijd besteedt aan 20% van je klanten.

De krappe arbeidsmarkt noopt organisaties om niet zo zeer gericht te zijn op werving van nieuw personeel, maar op behoud van het huidige. En ‘Futureproof Talentmanagement’ zou afrekenen met de huidige praktijk van het vakgebied HRM, dat nauwelijks in ontwikkeling is.

Leidinggevenden en professionals zijn zich er vaak niet van bewust dat ze in arbeidssituaties ook altijd lichamelijk aanwezig zijn. En welke effecten dat heeft. Acteurs weten niet beter en kunnen met lichaamstaal hun zeggingskracht inzetten.

Vandaag de dag worstelen we met tal van psychische klachten, die veelal zijn terug te voeren op gebrek aan zingeving: gevoelens van somberheid, onzekerheid en vertwijfeling. We lijden aan eenzaamheid. Een belangrijke oorzaak is volgens de auteur dat we ons hebben vrijgemaakt van de beklemming van allerlei groepsstructuren en daarmee hoopten zelf ‘God’ te kunnen worden. En nu voelen we ons verlaten en in verwarring.

In ‘Maakkracht’ laten Tabo Goudswaard & Jetske van Oosten zien hoe kunstenaars met hun maakkracht complexe vraagstukken te lijf kunnen gaan. De huidige manier om maatschappelijke problemen op te lossen voldoet namelijk niet langer. Een nieuwe benadering is nodig. Als we maatschappelijke vraagstukken gaan zien als ontwerpopgaven kunnen we heel goed de denk- en werkwijze van kunstenaars en ontwerpers inzetten.