Daarnaast worden er gerelateerde nieuwe rollen en verantwoordelijkheden, implementatie-adviezen en valkuilen beschreven. En ook geeft Henny Portman zijn mening over het belang van Agile en de toekomst van de projectmanager in een met Agile werkende organisatie. Allemaal nuttig en van belang, maar ook wel een beetje veel…. Verdieping in meer specifieke publicaties zal voor veel lezers daarom zeker noodzakelijk zijn.
Het boek begint met een korte leeswijzer en introductie. Bij elkaar nog geen vier bladzijden. Dit betekent dat de Henri Portman enige voorkennis bij zijn publiek verwacht. Een definitie of een heldere omschrijving van (Scaling) Agile ontbreekt bijvoorbeeld. Waarschijnlijk omdat ervan wordt uitgegaan dat de lezer dat wel weet. Iets vreemder vind ik het punt dat Portman in het midden van de beschrijving van de indeling van het boek ook alvast zijn mening geeft over de toekomst van de projectmanager. Puntje in het algemeen. De eindredactie van dit werk had wel wat strakker gekund.
Hoofdstuk 2 tot en met 4 gaan over Scrum, Kanban en Lean. Gedachtengoed wat de basis vormt voor de frameworks die behandeld worden in hoofdstuk 6 tot en met 15. Daartussen staat hoofdstuk 5, dat dieper ingaat op de gewijzigde rol van de projectmanager. Hoofdstuk 16 heeft met ‘Transitie naar wendbaarheid’ een wat minder duidelijke titel. Het gaat hier om implementatie aanpak advies. Dit is het belangrijkste hoofdstuk voor de leidinggevenden waar dit boek voor geschreven is. Voor de projectmanager zal dat hoofdstuk 5 zijn. Hoofdpunten uit beide hoofdstukken hadden m.i. wel wat duidelijker in de cover, inleiding en/of epiloog verwerkt kunnen worden, zeker als je aanvoelt dat dit boek niet van a tot z zal worden doorgelezen.
Hoe compleet is dit boek?
Deze vraag is eigenlijk tweeledig. Compleet qua algemeen gedachtengoed? Of compleet qua frameworks? Te beginnen met de tweede vraag: Die is lastig, waarschijnlijk kan niemand die goed beantwoorden. Er zijn inmiddels heel veel frameworks in omloop. Voor zover ik kan nagaan lijkt het overzicht in Scaling agile in organisaties redelijk, maar ongetwijfeld zullen er mensen zijn die een andere mening zijn toegedaan. Hoe goed de frameworks in elkaar zitten en vooral hoe goed die in praktijk voldoen is nog veel lastiger te beoordelen. Waarschijnlijk zullen Gartner of IDC ook op dit gebied wel een mening hebben, maar ook die is arbitrair. De keuze van een framework heeft ook maar een beperkte invloed op het uiteindelijke resultaat. Ik kom daar in mijn conclusie op terug.
De eerste vraag is minder lastig. Scrum, Kanban, Lean en Agile zelf zijn inderdaad belangrijke drijvende factoren achter de frameworks. Daarvan wordt een beschrijving gegeven, die is echter erg beperkt. Vraag me af of de lezer hier echt wat mee opschiet. Denk dat daar meer voor nodig is. Voor Lean is er bijvoorbeeld het uitstekende ‘The Toyota Way’ van Jeffrey K. Liker. Voor Agile hbt ik veel gehad aan het oudere basiswerk ‘Scaling Software Agilily’ van Dean Leffingwell’ en voor Scrum had er verwezen kunnen worden naar de Scrum Guide van de bedenkers zelf.
Verder worden het automatiseren zelf en het daarmee samenhangende ‘continuous integration’ en ‘continuous delivery’ niet of nauwelijks genoemd. Dit zijn ook cruciale drijvende factoren achter de Agile benadering. Zonder deze technische ondergrond gaat het gewoon niet werken. En dat had mijns inziens ook wel ergens belicht moeten worden.
Een framework alleen maakt je nog niet Agile!
Hoofdstuk 16 is het belangrijkste hoofdstuk zoals gezegd. Volkomen terecht stelt Portman hier dat je er met de keuze voor een framework nog niet bent. Het is slechts een onderdeel, maar wel een essentieel onderdeel. Het vormt de basis van waaruit je werkt.
Andere factoren spelen echter ook een grote rol: Een andere cultuur in de organisatie, geschikte leiders die de implementie kunnen dragen, trainingen en stamina om door te zetten en vooral motivatie van hoog tot laag. Allemaal voorwaarden voor een geslaagde implementatie. En last but not least kost het natuurlijk ook gewoon geld. Er moet geïnvesteerd worden. Het kost minimaal tijd, maar ook is externe hulp van personen die vaker met implementaties te maken hebben gehad waarschijnlijk verstandig.
Hoe gaat dit nu in de praktijk?
Dat is een interessante vraag. Invloedrijke personen in een organisatie zien de noodzaak tot Agile. Gaat men dan een uitgebreid onderzoek doen naar wat het beste framework is? Of wordt dat maar beperkt gedaan en wordt er een pragmatische keuze gemaakt op basis van een eerste indruk of gunstige ervaringen of indrukken. ik vermoed sterk dat vooral de tweede aanpak veel voorkomt. En is dat erg?
Ik denk het niet. Zoals gezegd gaat het in essentie toch grotendeels om dezelfde ideeën. Bovendien moet elke methodiek worden aangepast aan de praktijk en specifieke omstandigheden van een organisatie. Veel belangrijker voor success zijn gemotiveerde en gepassioneerde personen die de implementatie en transformatie op een verstandige pragmatische manier kunnen leiden en invullen En op basis van welke methode dat dan gebeurt is minder belangrijk. Als er maar wel een keuze wordt gemaakt! Want dat is natuurlijk wel essentieel. Dus als er leidende personen enthousiast zijn over methode x of y, dan zou ik gewoon daarvoor gaan.
Conclusie, aardig boek!
Scaling Agile in Organisaties doet wat het belooft en zet aan tot denken. En dat is natuurlijk het belangrijkste. Het gaat vooral om hoofdstuk 5 en 16. Maar ook het overzicht van de frameworks is nuttig. Wel is meer diepgang nodig aan de hand van andere publicaties.
