Op school leer je wat je wordt verteld. De docent legt bijvoorbeeld uit hoe je de grootte van een aselecte steekproef kunt berekenen, vertelt over de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, doceert hoe een product ontwikkeld moet worden.
De docent weet dit soort zaken. De studenten leren deze kennis uit hun hoofd en maken vervolgens een tentamen waarmee ze aantonen dat ze deze kennis kunnen reproduceren. Het is kenmerkend voor dit tentamen dat op elke vraag slechts één goed antwoord mogelijk is. Het is de cultuur van de waarheid.
Het is daarmee tevens een cultuur die innovatief denken in de weg staat. Als je immers gelooft dat het antwoord op allerlei vraagstukken al gevonden is, zal het niet snel in je hoofd opkomen om op zoek te gaan naar betere oplossingen. Willen we deze passieve houding doorbreken, dan lijkt eerder de omgekeerde weg voor de hand te liggen, dus om de studenten geen zekerheden, maar juist twijfel aan te bieden: de studenten te leren dat het antwoord niet bestaat, voortdurend met hen te oefenen in het plaatsen van kanttekeningen, en hen op die manier stimuleren om zelf met een betere oplossing te komen. Zou 1 + 1 bijvoorbeeld 3 kunnen zijn? Jazeker! Als we tenminste uitgaan van de theorie dat het geheel meer is dan de som van de delen.
Uit het proefschrift Onderwijs, onderzoek en de kunst van het creatieve denken (Delnooz, 2008) komt naar voren dat leren twijfelen inderdaad effectief is. Het succesvolle lesprogramma dat hiervoor binnen deze studie is ontwikkeld en getest, kreeg de naam Creatieve Actie Methodologie. Hierin werken de studenten aan de oplossing van een praktisch vraagstuk en krijgen zij tegelijkertijd les in zaken als wetenschapsfilosofie, onderzoekmethoden en creatief denken.
Creatieve Actie Methodologie heeft tot doel anderen in staat te stellen om deze methode toe te passen en zo het academische niveau en de praktische relevantie van hun opleiding te vergroten.
