Dagen van glas

Een vrouw wordt gegrepen door haar spiegelbeeld. Is
zij het zelf, of is het iemand die haar iets wil zeggen?
Haar dochter fotografeert sporen in de sneeuw en
zoekt naar een plek om te blijven. De vader verliest zich
in de brieven die twee vrouwen elkaar bijna een eeuw
geleden schreven. Deze vrouwen, allebei schrijvers,
zoeken in hun brieven naar een manier om anders te
leven, om anders lief te hebben, los van conventies en
verwachtingen.
In Dagen van glas voelt niemand zich echt thuis in
de tijd en de tijd zelf bekommert zich niet om mensen.
Maar achter het verhaal van een familie die uit elkaar
valt schuilen andere verhalen, over liefde en autonomie, vrij willen zijn en met anderen willen verkeren,
die voor elke generatie anders gestalte krijgen. Uiteindelijk gaat het in de roman net als in Meijers eerdere
boeken over de kernvraag van ons bestaan: wat betekent het om goed te leven? Hoe moet je je eigen bestaan betekenis geven, en wat houdt het in om goed
samen te leven met anderen? Kunst biedt inzicht en
schoonheid, en vriendschap biedt troost. De taal zelf
kan het leven anders laten zien. Maar uiteindelijk is dit
een vraag die ieder voor zich moet beantwoorden, in
elke tijd opnieuw.