Als twintiger ben ik benieuwd hoe het leven eruit ziet als ik behoor tot de zestigers of zelfs tachtigers. Zouden we dan nog steeds leven in deze weelde? Een weelde waarin alles kan, vliegen van Amsterdam naar Tokio, met de auto naar de wintersport in Oostenrijk, eindeloze consumptiemogelijkheden en in de winter de verwarming op 21 graden. Niets bijzonders voor iemand van mijn generatie. Iedereen doet er aan mee en velen werken vaak zelfs bij de organisaties die dit allemaal mogelijk maken.

Stel je bent directeur van een grote organisatie, en je wilt een andere kant op. Logischerwijs bespreek je dat met de Raad van Bestuur, het topmanagement en huur je de beste adviseur in die je maar kunt vinden. Een paar dagen vergaderen, een paar dagen naar de hei en een dik rapport later staat je nieuwe strategie. Mooi, dat is ook weer gebeurd!

Met 'Rare jaren' belooft Paul Schnabel (socioloog, hoogleraar en directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau) een bespreking van verschillende maatschappelijke thema's van de laatste 'rare jaren'. Jaren vol tegenstellingen in ons Nederlandse leven. Als bestuurskundige met een behoorlijke maatschappelijke interesse en een analytische blik spreekt me dat aan. Ik houd wel van een goede beschouwing op z'n tijd.