´De heks –de echte- had om iets na halftwaalf die ochtend besloten op de gehandicaptenparkeerplaats achter het gemeentehuis te gaan staan en was daar niet meer vanaf gekomen. De parkeerplaats lag hemelsbreed nog geen driehonderd meter van het centrum van de activiteiten, maar dat was prima werkbaar. Grim had de verbindingsweg met de Rijksstraatweg laten afzetten met hekwerk en een imitatiebouwplaats ingericht achter het gemeentehuis, dat aan alle zijden werd bewaakt door een legertje goed geïnstrueerde werklui.´
De inwoners van het dorp spannen met elkaar samen om de heks aan het oog van de buitenwereld te onttrekken. Haar aanwezigheid is een lang bewaard geheim, maar wanneer een groep jongeren viral besluit te gaan, laat de heks de gemeenschap afglijden naar middeleeuwse praktijken.
´Versteend en verdoofd zaten de aanwezige medewerkers van Hex –Clare, Jens en Grim- te luisteren naar het relaas van Stefan de Graaf en Pieter van Meerten. Het was vooral Stefan die het woord deed. Hij had het eerder op de dag al aan zijn buurman verteld, waarbij allebei hun zoons aanwezig waren geweest. Zo stonden de zaken ervoor: Jelmer Holst, nota bene de zoon van de onverschrokken slagersvrouw, had de heks stelselmatig geterroriseerd en haar met een stanleymes gestoken, om vervolgens de hond van De Graaf op haar los te laten.´
Ondanks de lyrische commentaren over ‘Hex’, moet ik eerlijk zeggen dat ik wat moeite had om het verhaal te omarmen.
De lezer maakt eerst kennis met diverse dorpsgenoten, waaronder de –redelijk welgestelde- familie De Graaf. De man is arts; het stel heeft twee zonen, Max en Timo en een hond. Kortom, niets aan de hand. Of toch wel?
´Grim hing op. Terwijl hij begon na te denken over manieren om de publieke schok in het dorp beheersbaar te houden, kon hij het gevoel niet van zich afzetten dat hij iets wezenlijks over het hoofd zag, iets waar hij met spoed moest zien achter te komen voor er iets verschrikkelijks ging gebeuren.´
Timo de Graaf maakt, samen met enkele van zijn vrienden, filmopnamen van de dorpsheks van Beek. Zij willen met hun filmpjes van de heks een hype ontketenen op internet. Dit in tegenstelling tot wat hun dorpsgenoten willen. Geleidelijk aan stijgt de spanning in Beek en dit weet Olde Heuvelt dan wel weer heel kundig op te bouwen, waarbij hij ook overigens op creatieve wijze enkele uiterst kleurrijke personages ten tonele laat verschijnen.
Conclusie: het verhaal kon mij slechts deels werkelijk boeien, maar wat voor mij heel veel goedmaakte was de schrijfstijl van de auteur. Olde Heuvelt bezit een absoluut en uniek schrijftalent. Ironisch, hilarisch, wonderschoon, eigentijds en zo kan ik nog wel even doorgaan.
