Mijn eerste conclusie is dat ‘De Pretfactor’ gemakkelijk wegleest. Kuiken heeft een prettige en ook prikkelende schrijfstijl. Hij zorgt er voor dat de lezers op een goed verteerbare manier worden meegenomen in een reis die van Aristoteles via Napoleon eindigt in het heden bij onder andere de medewerkers van Bakkerij Veldt en Pascal Bos van JAZO Zevenaar. De opbouw van het boek is ook logisch, al had het hoofdstuk over de slag bij Jena en de gevolgen hiervan, in relatie tot organiseren, gevoelsmatig iets minder lang gemogen. Wat de auteur prima heeft gedaan is de kern van zijn boodschap verpakken in het acroniem PRET (Positieve werksfeer | Respect | Enthousiasme | Teamspirit) en het belang hiervan voor mensen en organisaties. Aan elke letter van het acroniem wordt inhoud gegeven met inspirerende voorbeelden op het gebied van zelfsturing uit het verleden en heden en de relatie met PRET op de werkvloer. Dit overigens prima afgewisseld met theorie en onderzoeksresultaten vanuit de wetenschap. In tegenstelling tot veel andere boeken, waarin de wetenschappelijke inzichten vaak saai en verheffend staan beschreven, is in ‘De Pretfactor’ sprake van een vloeiende overgang van wetenschappelijke inzichten naar de praktijk van alledag die voor iedereen herkenbaar zal zijn. De tweede conclusie is dat de BV Nederland kansen laat liggen en om dit gelijk om te draaien naar het positieve: er is veel ruimte voor groei. Groei die we kunnen ‘pakken’ door de ‘lerende organisatie’ nu eindelijk eens echt gestalte te geven. Ben Kuiken geeft in zijn boek meer dan voldoende voorbeelden van hoe ‘anders organiseren’, los van verstikkende organisatieharken, stroperigheid en de onzinnigheid van allerhande controles, wel kan. Het is daarnaast, gezien de dynamiek in de wereld buiten de vestingmuren van veel organisaties, geen kwestie meer van ‘willen’ maar van ‘moeten’. Immers, wanneer je jezelf als organisatie in structuur en cultuur niet aanpast aan de buitenwereld ga je gewoon dood. Een Darwinistische les die al veel langer bekend is. De laatste conclusie is dat het eigenlijk vreemd is dat we allemaal al lang weten dat de manier van Tayloristisch organiseren niet meer werkt. Naast de voorbeelden die de auteur geeft, zie ik dagelijks nieuwe initiatieven en start-ups ontstaan die het nieuwe organiseren omarmen. Klein wordt in (tijdelijke) gezamenlijkheid het nieuwe groot. Binnen deze vaak vloeibare organisatievormen is ruimte geven aan de nieuwsgierigheid en creativiteit van mensen en het faciliteren van plezier de standaard en geen geforceerd protocol met bijbehorende werkgroep. Wat duidelijk is, is dat dit organisatie-dna binnen bestaande en nieuwe organisaties aantoonbaar zorgt voor meer innovatie, medewerkersbetrokkenheid & bevlogenheid en klantloyaliteit. Dit alles leidt tot een beter resultaat voor mens en organisatie, en dat gaat zeker niet alleen over harde euro’s. Het boek van Ben Kuiken is een aanrader om op een mooie of druilerige middag te lezen. Een bron van inspiratie om als individu en organisatie de stap te maken van mijmeren en denken naar doen. ‘De Pretfactor’ is in ieder geval een welkome toevoeging aan mijn verzameling inspirerende boeken.
Over Richard van der Lee
Richard van der Lee werkt als ZAV'er (Zelfstandig Aanjager van Vervanging) onder de naam Visie op Talent en is daarnaast auteur van diverse managementboeken. Hij publiceert regelmatig artikelen en blogs op diverse websites in binnen en buitenland over de driehoek talentontwikkeling-Leiderschap-nieuwe organisatievormen. Hij is alumnus van Business School Nederland, de Action Learning MBA.
