Jarenlang was Anita Leeser (1935) het gezicht van het kinderrecht in Nederland. Toen zij in 2005 afzwaaide bij de rechtbank in Amsterdam kreeg zij, op haar verzoek, een uniek afscheidscadeau. Zij werd in de gelegenheid gesteld na te gaan hoe het een aantal van de kinderen met wie zij in haar lange periode als kinderrechter bemoeienis had gehad, in de jaren nadien was vergaan. Ze maakte zelf een selectie uit haar kaartenbak.
'De ontmoetingen waren bijzonder en warm, ook al bleek dat veel kinderen, bijna allen nu jongvolwassenen, wel een tik hebben meegekregen van de ingreep destijds. Meer dan al die zorgende instanties hadden kunnen voorzien, hoe goed hun intenties ook waren. Opvallend is eveneens dat in bijna alle "zaken" behoorlijke fouten zijn gemaakt - voor een willekeurig gekozen groep eigenlijk onrustbarend veel.'
'Een moeilijke jeugd. De zoektocht van Anita Leeser, kinderrechter' geeft een ontroerend, vaak onthullend, en even vaak ook tragisch beeld van de jeugdzorg in Nederland, van de mogelijkheden en onmogelijkheden, van menselijk tekort en van de zegening van een humane benadering van wat al te snel wordt samengevat onder de noemer 'probleemgevallen'. 'Deze gesprekken zou je moeten voeren voordat je kinderrechter wordt' verzuchtte Anita Leeser al aan het begin van haar speurtocht.
Tussen de verhalen door ontstaat ook een boeiend portret van een voormalige rechter, die zelf als joods kind tijdens de Tweede Wereldoorlog met haar moeder het concentratiekamp Bergen-Belsen overleefde.
Loes de Fauwe, redacteur bij Het Parool, maakte dit verslag van de zoektocht van Anita Leeser, die negentien jaar werkzaam was als kinderrechter.
'Deze verhalen, dit boek, het is een schoolvoorbeeld. Dit moet vooral gelezen en bestudeerd worden in opleidingen en in de instellingen zelf. Het moet in de hoofden en harten van de professionals en toekomstige professionals doordringen.'
RENE BRUIJN, TOPDESKUNDIGE BIJ DE INSPECTIE JEUGDZORG
