In een tijd waarin democratie steeds minder onzeker of complex mag zijn, pleit Leo van de Voort in zijn column voor een herwaardering van weerbaarheid. Met scherpe observaties over gezag, binding en moed roept hij op tot leiderschap dat nuance en reflectie durft te omarmen.

Wie nadenkt over de huidige organisatierealiteit, raakt getriggerd door de hoeveelheid veranderingen waar we al mee te maken hebben en waar we nog mee te maken gaan krijgen. Het is om die reden een zware tijd voor control freaks, centralisten, perfectionisten, rationalisten, planners en onzekerheidsmijders.

Onder communicatieve vaardigheden verstaan we in het tijdperk van Wilders c.s. vooral je eigen standpunten luid en duidelijk te presenteren en de wereld in te sturen, #misprijzend. Dat werkt temeer in een samenleving die een steeds sterker tribaal karakter krijgt – een verzameling stammen van gelijksoortigen. De enige vorm van ontmoeting lijkt nu de clash tussen wij en zij.

De kapitaalmarkt verlangt realisatie van (kasstroom)potentie: hidden value (vanuit immateriële activa, nieuwe concepten, reële disrupties), benutting van talent en human resources, en absolute outperformance ten opzichte van de concurrentie. Dat vraagt meer dan een papieren werkelijkheid of vage retoriek; dat vergt een drie-eenheid van durf, verbeeldingskracht en grensverleggend leiderschap, gedragen door zelfreflectie. Dat blijkt schaars.

Vroeger, vroeger geloofden we nog in toekomst. Technologie zou de wereld gaan veranderen en hoe geweldig was dat! Inmiddels zijn daar bibliotheken over vol geschreven – ze staan hoog in de Managementboek top 100.

De Franse filosoof Pierre-Henri Tavoillot schrijft in Comment gouverner un peuple-roi (2019) dat een democratie niet genoeg heeft aan verkiezingen, parlementaire debatten, onafhankelijke instituties en een vrije pers. Dat zijn losse elementen. Ze krijgen pas betekenis als je ze inbedt in een dieper, inhoudelijk narratief.