Wat heeft het succes van Al Gore op het gebied van de klimaatproblematiek te maken met de opkomst van bladen als Happinez en Ode? Ongetwijfeld een hele hoop. Terwijl we met z’n allen steeds harder rennen in de niet aflatende 'race for the survival of the fittest', vat bij steeds meer mensen de mening post dat als we zo bezig blijven, de wereld aan vlijt ten onder zal gaan.
Niet dat we met die constatering zomaar aan het knellende keurslijf van de moderne wereldburger ontsnappen. Hoe verlicht we met z’n allen ook lopen te zijn, er moet toch brood op de plank komen. En de grens tussen brood dat op een duurzame, zinvolle manier is verkregen en brood dat ten koste van medemens, -dier of het milieu in bredere zin tot stand is gekomen, is vaak moeilijk te trekken. Kijk maar naar de grote boodschapper Gore zelf, die al groene-revolutie-predikend kriskras de wereld overvliegt, honderdduizenden vervuilende vliegkilometers afleggend die hij ongetwijfeld met boomplant- of andere projecten laat compenseren.
Met andere woorden: het is nog niet zo simpel om in je eigen levensstijl inhoud te geven aan het besef dat er ‘iets anders zal moeten’ in deze wereld. Je scheidt netjes je afval, draait energiebesparende lampen in, eet wat minder vlees of neemt wat vaker de fiets, maar daarmee is voor de meeste mensen de kous wel af. Zeker in een wereld waarin drastischer maatregelen toch geen zin lijken te hebben zolang er in China wekelijks een kolencentrale wordt bijgebouwd. Zelfs een abonnement op de Happinez helpt daar geen moer aan.
Volgens de auteurs van De aarde heeft koorts zijn dergelijke maatregelen inderdaad bij lange na niet voldoende. Want zoals milieukundige Jan Paul van Soest in twee inhoudelijk zeer overtuigende eerste hoofdstukken uiteenzet: willen we een serieuze klimaatramp voorkomen, dan zullen we veel grotere stappen moeten maken in het terugbrengen van de hoeveelheid broeikasgassen die wordt uitgestoten. Gegeven de realistische scenario’s die er liggen, zal de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer halverwege deze eeuw al zo’n 750 ppm (parts per million) bedragen, terwijl 450 ppm het maximum is waarbij de verzamelde wetenschappers geloven dat nachtmerriescenario’s voorkomen kunnen worden. Van Soest laat zien dat als we alle zeilen bijzetten, 550 ppm haalbaar is. Maar alleen al daarvoor moeten beleidsmakers wereldwijd heel wat meer klimaatambitie tonen dan ze nu doen.
Vandaar deel twee van dit boek, onder de titel ‘Wij scheppen de toekomst’. In dat deel proberen Judy McAllister en Erik van Praag, beide verbonden aan The Edge, een internationale school voor leiderschap en spiritualiteit, ons lezers meer direct aan te spreken. 'We zullen moeten leren (...) hoe we genereus en in harmonie de wereldproblemen te lijf kunnen gaan. Anders wordt het een gevecht van allen tegen allen en zullen we de schaarser wordende hulpbronnen verspillen in de strijd met elkaar. (...) Maar actie zonder bewustzijn is als kracht zonder wijsheid – het leidt tot niets of het schept nieuwe problemen. Als we liefde ontwikkelen, ons bewust worden, de werkelijkheid onder ogen gaan zien zoals die is, dan zal actie vanzelf volgen. Zoals Krishnamurti al zei: "Zien is handelen".'
Is dit zweverig? Ongetwijfeld. Maar wat de auteurs hier schrijven, is ook zo waar als een koe. Hoe meer mensen de boodschap krijgen, hun levensstijl aanpassen en anderen daarmee aan weten te steken, hoe groter de kans dat we er met z’n allen in zullen slagen serieuze rampen af te wentelen. En omdat dit een goed geschreven boek is hierbij een welgemeend advies: lees het en doe vervolgens íets.
