Storytelling

Guido Everaert zet in zijn boek uiteen hoe je het echte verhaal maakt. In de bijna 20 pagina’s tellende inleiding vertelt hij zijn eigen story, hoe hij tot het schrijven van het boek kwam. En hoe moeilijk dat is: een sprankelend verhaal schrijven zonder publiek voor je neus. Met heerlijke Vlaamse nuchterheid en understatement waar menig Nederlander nog iets van kan leren, komt hij met vele handige randvoorwaarden en tips hoe het wel en niet moet. Daarbij grijpt hij terug op zijn ervaring als blogger, columnist en lector. Hij kiest meerdere invalshoeken voor zijn boek: die van journalist, corporate communicatie en PR en de CEO die zijn Veranderboodschap vertelt. Met de nuchterheid van onze zuiderburen introduceert hij heerlijke definities als die van (zogenaamde) succesverhalen (hij noemt ze: rationalisaties post factum), introduceert de bullshitbingo randvoorwaarde en schroomt niet om termen als ‘content is king’ gedocumenteerd door te prikken als onzinnige ‘heilige graal’ of zelf ‘user generated crap’. Hij staat midden in het leven door leuke voorbeelden te noemen, zowel succesverhalen (Apple met Steve Jobs) als mislukkingen (Richard Branson met alle bedrijven behalve Virgin air). Overigens zijn beide goede voorbeelden, want storytelling is niet een reclameverhaal, maar hij definieert het als ‘een techniek die je gebruikt om meerwaarde te creëren en je content toegankelijk te maken’ (p22). Ieder hoofdstuk wordt kort samengevat en op pagina 109 gaat hij de componenten van de Story uitleggen. Daarbij wordt hij geïnspireerd door Jobs en Aristoteles. En verwijst wederom naar de King of storytelling McKee. Hoofdstuk 9 gaat uitgebreid in op de personages: heel interessant is dat hij daarbij met tegenstelling werkt: helden en protagonisten, Antagonisten en schurken, karikaturen etc. Het boek geeft meerdere modellen aan (zoals het CAST model uit het boek Overtuigen met Storytelling van o.a. Martin Sykes), zoomt in op de belangrijke elementen (content, doelpubliek, de opbouw van het verhaal, de mogelijke 7 plots voor een verhaal, personages). Ook de ROI van storytelling lijkt aan de orde te komen, maar ‘valt niet te becijferen’ aldus Everaert. Het boek leest lekker weg, maar hoeft niet per se van kaft tot kaft gelezen te worden. De uitgebreide hoofdstukindeling leidt je al snel naar het hoofdstuk waar je meer over wilt weten. En- ik durf het bijna niet meer te zeggen- maar voor mij is het heerlijke nuchtere Vlaamse understatement een verrijking in stijl ten opzichte van veel Angelsaksische borstklopperij met 1-2-3 lijstjes het hoe het moet en zit. Heerlijk.