strong>Elke stad heeft zijn eigen volkswijk. Zo’n buurt met een stigma, een buurt met een tweeledig imago. Dit soort wijken kent een eigen cultuur en een eigen samenleving waar de autoriteiten maar lastig vat op krijgen.
‘Sociaal gezien behoorden bewoners van een volksbuurt doorgaans tot de armste klasse van mensen in een samenleving, zowel in economische zin als qua sociale ontwikkeling. Volksbuurten waren gekende en soms beruchte buurten.’
Het zijn echter juist dit soort buurten waar een grote saamhorigheid heerst. Zorg voor elkaar en sociale controle gaan hand in hand, ondanks dat vaak negatieve imago. De bewoners van dergelijke wijken vormden feitelijk al een ‘participatiesamenleving’ voordat die term algemeen bekend werd. Het zijn echter ook wijken waar de wet niet altijd even serieus wordt genomen. Dat is goed te begrijpen als je de geschiedenis van die wijken kent, maar met de zelfredzaamheid kan het ook uit de hand lopen, zeker als die zich vermengt met (drugs-)criminaliteit.
‘De nieuwe drugseconomie leidde tot een aanzienlijke toename van de welvaart in de buurt. Bewoners die het nooit zo breed hadden, deelden nu mee: auto’s, vakantie, kleding, huisinrichting. Iedereen kon nu dingen doen die voorheen onmogelijk leken.’
In ‘Een ongetemde buurt’ beschrijft Pieter Tops op indringende wijze de geschiedenis van zo’n volkswijk, te weten de Vogeltjesbuurt in Tilburg. Het is de unieke en tegelijk ook exemplarische geschiedenis van een buurt met zijn eigen mythes en legendes, een buurt ook die bepaald niet normloos is – al hanteert men er lang niet altijd de normen van de rest van de samenleving.
‘Het sociale leven in de Vogeltjes- en de Visserijbuurt is de afgelopen jaren veranderd, daar is iedereen het wel over eens. De operatie Tweety in 2005 en de herstructurering van de buurt in de jaren daarna hebben hun sporen nagelaten.’
Tops levert met ‘Een ongetemde buurt’ een uniek werk af. Een geheel andere kijk op een volkswijk die het gros van de Nederlandse bevolking met de nodige scepsis en argwaan aanschouwt. Veel persoonlijke verhalen illustreren op levendige wijze zijn boek. Boeiend!
Recensie
Een ongetemde buurt
Hanneke Tinor-Centi
|
28 maart 2018