SuperFalen - ‘Toegankelijk boek met een belangrijke boodschap’

SuperFalen is geschreven met een soms wat kinderlijk aandoend enthousiasme. En biedt tegelijkertijd volwassen professionals serieuze stof tot reflectie. Het boek bevat een aantal wijd openstaande deuren, waarmee de auteur oproept voor meer bewustzijn voor het leren van fouten in een vaak calvinistische werkomgeving in Nederland (en weet ik inmiddels uit ervaring ... ook in Vlaanderen).

Ambitie

In de inleiding zet Frank Deuring meteen de toon. Hij deelt openhartig over zijn ambitie om dit boek tot een bestseller te maken en over eerdere mislukte projecten in zijn leven. Zo wilde Deuring stand-up comedian worden, maar werd keer op keer afgewezen. Met zijn hobby hardlopen eindigt hij steevast als laatste, op de valreep ingehaald door een ‘oud vrouwtje dat al met pensioen is.’

Radicale openheid

Radicale openheid noemt Deuring dat. En hij bewijst tenminste dat hij zijn eigen motto ook toepast. SuperFalen bestaat uit 7 toegankelijke hoofdstukken die vlot weglezen. Dit is vooral te danken aan een informele schrijfstijl, veel anekdotes en diverse tips. De schrijfstijl is voor sommige lezers misschien wat erg joviaal of soms ietwat kinderlijk. Zo gebruikt de auteur graag verkleinwoordjes: ‘(…) lekker hardlopen in de bossen, gevolgd door een middagje in een bubbelbad liggen en een saunaatje pakken. Daarna nog een driegangendiner in een leuk restaurantje.’

Tegelijkertijd houdt de schrijfstijl in SuperFalen ook op een humoristische manier de lezer een spiegel voor. Wat te denken van deze omschrijving van perfectionisten: ‘(…) ze blijven maar doorrammen als een hamster in een tredmolen met twee dubbele espresso’s achter zijn kiezen.’

Afwijzing, schaamte en tegenslagen

Deuring helpt de lezer om te leren omgaan met afwijzing, schaamte en tegenslagen. Hij breekt daarbij een lans om perfectionisme los te laten en te werken aan een cultuur en structuur die vauten oeps fouten omarmt. Hij trapt SuperFalen af met een hoofdstuk met de wat cryptische titel ‘Het niet zo grote geheim van positief naar fouten kijken’. De auteur legt hierin het verschil uit tussen een prestatiedoel en een leerdoel. Als je prestatiedoelen stelt, is de uitkomst heel zwart/wit: gelukt of mislukt. Bij een leerdoel daarentegen slaag je elke keer als je iets probeert of start. Niet het slagen maar het doen is het doel.

Bloedserieus

Slaagt dit boek erin om de kritische lezer te verleiden tot een ander perspectief en mindset? De vele voorbeelden en anekdotes prikkelen in een aantal gevallen tot nadenken over hoe je zelf met fouten en falen omgaat. De quotes en motto’s hebben soms een wat hoog tegeltjeswijsheidgehalte, zoals het citaat van Pipi Langkous: ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Of deze wijsheid: ‘iets mag slecht zijn voordat het goed wordt.’

De voorbeelden over omgaan met (of wegmoffelen van) fouten in de zorg en de luchtvaart geven aan dat er vaak nog een wereld te winnen is. De boodschap van SuperFalen is daarmee – verpakt in diverse grappen, grollen en luchtigheid - bloedserieus. Zoals de achterflap even onheilspellend als realistisch aangeeft: ‘angst voor fouten leidt tot burn-outs, onnodige kosten en een waardeloze sfeer op de werkvloer’. Daarmee is de boodschap van SuperFalen verplichte kost voor professionals en managers die elke dag een beetje beter willen worden.

Resumerend

SuperFalen is een toegankelijk, vlot geschreven boek met een belangrijke boodschap. Het mogen maken van fouten en het achterhalen van de eigenlijke oorzaak daarvan (‘wat in plaats van wie’) is vaak voor verbetering vatbaar. Vernieuwing en innovatie zijn gebaat bij het mogen experimenteren en het vaststellen van oplossingen die nog niet werken. Het boek is daarbij ook een pleidooi voor al die professionals en ondernemers die de uitvoering van hun plannen uitstellen in hun streven naar perfectie. Het is een stuk beter om in actie te komen en 70% te realiseren dan je plan op de plank te laten liggen in de aanloop naar die 10 met een griffel. Waarvan akte.