In Chinatown, San Francisco, staat het theehuis van Vera Wong. Op de gevel prijkt de naam ‘Vera Wangs Wereldberoemde Theehuis’. Met een opzettelijke spelfout - die naar de wél wereldberoemde couturier verwijst - want zo lijkt het nog wat.

Mijn moeder was geen keukenprinses. Wat ze – met zorg – op tafel zette, was verantwoord, degelijk en gezond… en dat kwam de smaak niet altijd ten goede.

De monarchvlinder komt bij ons niet voor. Helaas, want hij is prachtig: feloranje met zwarte aderen en witte vlekjes langs de randen van de vleugels. Met een spanwijdte van soms wel 10 centimeter is hij een van de bekendste Noord-Amerikaanse vlinders. Ik heb er nog nooit een gezien. Maar zijn beeltenis staat voorgoed in mijn geheugen gegrift na het lezen van ‘Fietsen met vlinders’.

Mijn ouders hadden een grammofoon. Zo’n koffermodel, met luidsprekers aan beide kanten. En een draaitafel waarop singles pasten maar ook lp’s, ja zelfs 78-toerenplaten. Ik groeide ermee op en luisterde naar de muziek waar mijn ouders van hielden.

Weidse landschappen, veelal gehuld in mist of duisternis, donkere of juist onaards gekleurde luchten, verlaten wouden en kruiende ijsvlakten, soms een eenzame persoon, op de rug gezien, stil starend in de verte…

Parijs: al eeuwen de stad van de liefde en de romantiek. Maar de laatste decennia is Parijs ook een stad van terroristische aanslagen geworden. Met dat beeld blijf je wel enigszins achter na het lezen van Luister van Sacha Bronwasser.

Dertien jaar lang was Charles Groenhuijsen NOS-correspondent in de Verenigde Staten. Van 1986 tot 1989 en van 1996 tot 2006. Daarna woonde hij er nog tien jaar met zijn gezin. Je kunt dus wel zeggen dat hij iets van Amerika weet. Meerdere boeken van zijn hand, over verschillende aspecten van de Amerikaanse samenleving, zijn daar het resultaat van.

Hoe is het mogelijk… Net 19 jaar oud was Mary Shelley, toen ze Frankenstein schreef. Al die gruwelen, al die huiveringwekkende gebeurtenissen… ze moet geboren zijn met een enorme fantasie. Fantasie? Of een angstaanjagend vooruitziende blik…? Want haar horrorverhaal heeft in wezen niets aan actualiteit ingeboet…

Het is eind december 1919. Cristabel is 3 jaar. Haar vader, weduwnaar sinds Cristabels geboorte, brengt ‘de nieuwe moeder’ mee naar zijn landgoed in Dorset, aan de zuidkust van Engeland. 

David Graeber leeft niet meer. Kort na de voltooiing van het dikke, fascinerende boek Het begin van alles, dat hij samen met archeoloog David Wengrow (1972) schreef, overleed hij, net geen zestig jaar oud.

Een paar jaar geleden las ik van Catelijne Elzes en Deborah Freriks Van dit boek ga je beter slapen: een vermakelijk en onderhoudend boek, waar ik ook nog eens echt iets aan gehad heb.

Oude boeken, nieuwe boeken… er is zoveel moois om te lezen. Deze week vertellen Managementboekcollega’s Fred, Liza, Karin en Marjan welk boek hen pakte.

Het fijne van het lezen van poëzie vind ik, dat je je er vaak helemaal mee kunt vereenzelvigen, jezelf erin kunt herkennen, op een andere manier dan bij proza.

We schrijven 1888. In Amsterdam vormden schilders als George Hendrik Breitner en Isaac Israels en schrijvers als Willem Kloos en Frederik van Eeden een hechte kunstenaarsgroep: de Tachtigers. Ze inspireerden elkaar tot vernieuwingen in de beeldende kunst en literatuur die ook vandaag nog hun sporen nalaten.

Wat nootmuskaat over de sperzieboontjes, wat nootmuskaat over de bloemkool... ik ben er groot mee geworden. Hoe verguld was mijn moeder in de jaren 70 niet met die fraaie molen, waarmee je de muskaatnoot zelf, lekker vers, over je groente kon malen.

Vanaf mijn thuiswerkplek kijk ik uit op enkele al bloeiende struiken, die druk bezocht worden door verschillende soorten bijen. De aanwezigheid van al die bijen stemt mij vrolijk. Het gaat immers niet goed met deze diersoort...

Stel je voor... je ontvangt een pak brieven die je moeder decennia geleden, nog vóór je geboorte, aan haar zus schreef...

Ik ben niet opgegroeid met strips en graphic novels. Maar na het lezen van Muizen en mensen ben ik helemaal om. Wát een boek...

We moeten er allemaal een keer aan geloven: definitief afscheid nemen van onze ouders. Voor Jannetje Koelewijn ging dat gepaard met het schrijven van twee boeken.

‘Eind 1942 zijn de negentienjarigen aan de beurt. Tewerkstelling in nazi-Duitsland voor 300.000 werkende jongeren.' Met deze woorden begint A.F. van Ravesteijn zijn boek Ik was erbij, waarin hij verslag doet van zijn ervaringen in Duitsland van november 1942 tot aan de bevrijding. En hoe.