‘Zo Zuidas’ stond vol met tips ten aanzien van solliciteren en kledingkeuze op de Zuidas. Ook borrels, relaties op kantoor en hoe te doen alsof je aan het werk bent kwamen aan bod. De bijkomende anekdotes maakten het boek een feest om te lezen (en soms een feest van herkenning). Ook de online columns van de ZoZa’s hadden te maken met belevenissen en de anekdotes die daarmee gepaard gaan. Nieuwsgierig sloeg ik dan ook het nieuwe boek, ‘Project Dromenland’, open. Wat is de inhoud van dit boek? Inmiddels is toch wel over ieder onderwerp een tip langsgekomen. De originele belevenissen zijn toch ook niet oneindig. Zou het gewoon een bundeling zijn van de verschillende columns?
Niets is minder waar. Project Dromenland blijkt een ware roman! En wat voor een roman! Binnen een week heb ik het boek van ruim 300 pagina’s uitgelezen. Iedere treinreis benutte ik om een paar bladzijden mee te pakken. Ik vond het zelfs niet erg om na een ziekenhuisbezoek aan een vriendin de bus te missen. Had ik net wat extra tijd om nog een paar keer een pagina om te slaan. Wat maakt dit boek zo geweldig? Het verhaal is zo opgebouwd dat je eigenlijk vanaf begin af aan wilt weten ‘wie de man is in de auto en hoe hij om het leven is gekomen’. Dat het te maken heeft met het werk op Het Kantoor is in ieder geval duidelijk. Maar de verdere details blijven lang onduidelijk en net als bij een CSI-aflevering of detectiveserie sloeg ik aan het denken over de dader en zijn of haar motief. Gedurende het verhaal maakt de lezer kennis met een aantal stereotype persoonlijkheden die iedereen wel eens tegenkomt op zijn werk. De irritant ambitieuze starter die altijd nog een stapje extra blijkt te doen, de collega die altijd te laat is en de kantjes ervan af loopt zonder dat de leidinggevenden dit merken, de onredelijke baas en de secretaresse die zich opstelt als een wegblokkade. De herkenbaarheid van deze types en de situaties die hiermee gepaard gaan maken het boek lastig weg te leggen. De drie hoofdrolspelers in het boek, drie jonge dames in de advocatuur werkend bij Het Kantoor, hebben ook allemaal hun eigen onhebbelijkheden. Maar net zoals bij ‘echte chicklit’ het geval is, ontwikkelde ik een zwak voor ze alle drie. En wanneer iets niet volgens planning verliep, leefde ik uiteraard met hen mee. Het enige nadeel aan dit boek is toch dat een aantal zaken erg onrealistisch over komt. Het lukt me niet om hier een voorbeeld te geven zonder de inhoud van het verhaal prijs te geven. Om een idee te krijgen van die onrealistische zaken, lees het boek vooral zelf. Het is een heerlijk boek om te lezen en wat mij betreft echt een aanrader. Behalve dat dit boek me op een aantal punten herkenbaarheid oplevert brengt dit boek me niet veel meer inspiratie voor mijn eigen werkende leven. Laat ik me niet inspireren door de plot van het boek. Een geruststellende gedachte voor mijn leidinggevenden!
