Verbindend communiceren, hoe dan? - ‘Waardevol boek’

Voor wie het begrip verbindend communiceren niet of slecht kent een korte uitleg. Verbindend communiceren is verantwoordelijkheid nemen om te leven in harmonie met – en respect voor – jezelf en van daaruit te communiceren met anderen en je omgeving.

Verbindend communiceren, hoe dan? is gebaseerd op het gedachtegoed van Marshall Rosenberg. Het bevat een helder, compact en logisch model. In het kort: Je neemt iets waar dat je een bepaald gevoel geeft. Dat gevoel wordt veroorzaakt door je onderliggende behoefte. Als je die kent, kun je vervolgens op zoek gaan naar de invulling van die behoefte door een concreet verzoek aan een ander of anderen te doen of een actie te ondernemen.

Positieve vibe

Hoewel het boek vol staat met voorbeelden van vervelende, moeilijke situaties, heeft het een positieve vibe. Dat komt enerzijds door de vrolijke vormgeving en illustraties, maar vooral doordat bij alle uitgewerkte voorbeelden een goede toelichting en vooral oplossing staat.

Of die oplossing er vervolgens daadwerkelijk komt hangt van veel factoren af. Onder andere de wijze van communiceren, de boodschap zelf, de timing van die boodschap en je eigen gedrag en houding. 

Privé en zakelijk door elkaar

Verbindend communiceren kan zowel in je privé als zakelijke omgeving nuttig zijn. In het boek komen beide omgevingen door elkaar aan de orde. Ik vind dat sterk, want wie kan zijn privé en zakelijke issues 100% strikt gescheiden houden? Vaak is er overlap en ze beïnvloeden elkaar altijd. Ook blijkt daaruit het universele karakter van verbindende communicatie.

Macrander heeft haar eigen draai gegeven aan het van oorsprong Amerikaanse model. Dat maakt het boek in onze cultuur nog beter toepasbaar.

Opbouw van het boek

In het eerste deel gaat Hester Macrander in op het onderwerp ‘verbindende communicatie’ zelf. Ze legt uit dat het meer is dan alleen communicatie, en vertelt welke rol empathie erbij speelt. Hoe de eerder genoemde behoeften kunnen botsen en hoe je grip krijgt op gedoe. Macrander sluit dit deel af met de essentie van geweldloos (of verbindend) communiceren. In het tweede deel wordt het model van Marshall Rosenberg nader uitgewerkt. Daarnaast licht Macrander toe hoe ze het heeft aangepast op basis van de praktijkervaringen. In dit deel komen ook de gevoelens en behoeften - die een belangrijke rol spelen in het model - prominent naar voren.

Heel veel persoonlijke uitdagingen

In het derde deel legt Macrander de link gelegd naar persoonlijke uitdagingen. En dat zijn er nogal wat: omgaan met jezelf, met tegenslag, met ‘lastige’ mensen, met boosheid, met weerstand, met grenzen, met er (niet) bij horen, met verlies, met conflict en met botsende behoeften.

De valkuil waar ik als recensent intrapte was dat ik dit hele deel achter elkaar uitlas en het boek daarna bijna uitgeput weglegde. Het was me even te veel geworden, omdat een groot deel van de genoemde en uitgewerkte voorbeelden me ontzettend bekend voorkwamen. Mijn gedachten over theorie en mijn praktijk liepen door elkaar heen. En dat is heel vermoeiend. Het maakte mij ook duidelijk waarom ik volmondig ja zei toen ik werd gevraagd om dit boek recenseren. Ik heb een persoonlijke behoefte om meer te weten te komen over verbindend communiceren.

Eindoordeel

De reflecties in het boek zijn belangrijke ankerpunten. Ze zetten je aan het denken. Met de mogelijke antwoorden kun je bovendien concreet aan de slag. Doe dat wel met mate. Er komt namelijk heel veel op je af als je het gehele boek in een keer uitleest. Dat zou het succes dat je wil bereiken weleens kunnen blokkeren. En dat zou jammer zijn, voor jezelf maar ook voor je directe omgeving.

Verbindend communiceren, hoe dan? is een waardevol boek. Wie wil er nu niet werken aan een levenshouding die uitgaat van positief gedrag naar jezelf en anderen toe? Het resultaat is minder gedoe. Het gedachtegoed is het daarnaast waard om thuis en op je werk te delen.