Het boek geeft inzicht in het toepassen van spelprincipes binnen bedrijven en instellingen. Onderliggend is het echter een les in anders naar de huidige wereld kijken. En dat is misschien nog wel de grootste take-away. De eerste alinea van het voorwoord komt meteen goed binnen. Zonder het hier te gaan herhalen is de strekking ervan dat het leven één grote ontdekkingsreis is en dat het - ondanks wellicht wat meer ‘risico’ - veel interessanter is om zelf je paden te kiezen en ontdekkingen te doen dan het pad te volgen dat anderen hebben uitgestippeld.
De auteur heeft het over een nieuwe tijdgeest die zich ontvouwt, waarin oude zekerheden op losse schroeven staan. Op zich is dat niks nieuws, maar gekoppeld aan het principes dat spelen vooral experimenteren en ontdekken is, komen games en voornamelijk Gamification ineens in een ander daglicht te staan. Wie momenteel nog weerstand heeft tegen het spelen van (digitale) spellen en denkt dat managers in organisaties zich vooral bezig moeten houden met rationele ‘serieuze’ aangelegenheden, moet bij zichzelf te rade gaan. Videogames hebben al snel een negatieve associatie van ‘stil zitten’, niet productief zijn en erger: verslaving. Terwijl ‘serious gaming’ bezig is aan een niet te stuiten opmars. Het is volgens de auteur ook de mindshift die we moeten maken: van louter functioneel denken naar het gebruiken van het natuurlijke verlangen van de mens om te spelen.
Aan de hand van zijn ervaring als ceo bij Youdagames waar developers zelf ook spelenderwijs nieuwe ontdekkingen deden, weet de auteur zeer gefundeerd de lezer te inspireren. Hij is overtuigend in zijn pleidooi voor de positieve kanten van het toepassen van gaming-elementen binnen bedrijven, overheid en onderwijs.
Overigens krijgt het huidige onderwijssysteem er flink van langs. Streck vindt het systeem ouderwets en niet voldoen aan de huidige eisen van een de nieuwe tijd. Ik kan hem hierin vanuit mijn eigen onderzoeken en observaties alleen maar gelijk geven. Het onderwijssysteem is zogezegd toe aan een forse upgrade. Wat voor mij een eye-opener in het boek was, was de constatering van de auteur dat de game-wereld (inclusief de mensen aan de ontwikkelkant) veel socialer zijn dan vaak wordt aangenomen. Ondanks dat competitieve elementen de dienst uitmaken, zijn gamers onderling erg supporting naar elkaar en wordt er veel positieve feedback gegeven. Kinderen (maar ook volwassenen!) leren in een game-omgeving samenwerken, co-creëren en gezamenlijk dingen bouwen (al waren het alleen maar simulaties). Typische 21st Century Skills, overigens, waarvan je mag aannemen dat ze alleen maar in belang zullen toenemen.
In dit zeer toegankelijke boek wordt gamification uitgelegd zonder dat de auteur zich te veel vastpint op definities (hij stelt dat de manier waarop je ermee omgaat, belangrijker is dan wat je onder de term verstaat). De essentie van leren en ontdekken, namelijk spelenderwijs, komt aan de orde en wordt doorgetrokken naar waardecreatie en succesvolle resultaten voor organisaties. Inclusief praktijkvoorbeelden van onder meer Knab bank, LinkedIn en Google (alhoewel ik die wat dunnetjes beschreven vind).
Streck lijkt in dit boek niet te willen voorschrijven wat je met gamification zou moeten doen. Eerder krijg ik de indruk dat hij wil inspireren, vanuit zijn eigen ervaring met gamification en een sterk geloof in de werking ervan (onderbouwd met internationale onderzoeken, onder meer van de Aberdeen Group). Op concreet niveau geeft het boek inzicht in de spelmechanismen als spelplezier, belonings- en feedbacksystemen en elementen als het boardingprincipe (‘zelfs de beste toepassing is nutteloos, als de potentiële gebruiker niet aan boord komt’). Bijkomend geeft Streck een handzame ontwikkelmethode, de ‘Proto-Playmethode’, die wel iets wegheeft van Design Thinking-structuren, maar waarbij elke fase in het ontwikkeltraject gezien wordt als een ‘level’.
Van Gamification heb ik zeker nieuwe dingen opgestoken die ook nog eens toepasbaar zijn in mijn eigen werk. Maar misschien nog wel belangrijker: het heeft mijn kijk op een nieuwe generatie, waaronder ik mijn eigen kinderen reken, fors bijgesteld. De tijd die ze achter Minecraft en de Wii mogen doorbrengen is inmiddels verruimd. En zelf probeer ik wat vaker mee te spelen.
Robert Buisman is strateeg in B2B Marketing & Sales en Co-owner van Studio Interactive, Creatief Bureau voor Interactieve Videoconcepten. Daarnaast is hij Kwartiermaker bij de Dutch Innovation School, recensent voor Managementboek.nl en opinieblogger voor Marketingtribune. Hij is de auteur van Zakelijk succes in nieuwe tijden.
Over Robert Buisman
Robert Buisman is strateeg in B2B Marketing & Sales en Co-owner van Studio Interactive, Creatief Bureau voor Interactieve Videoconcepten. Daarnaast is hij Kwartiermaker bij de Dutch Innovation School, recensent voor Managementboek.nl en opinieblogger voor Marketingtribune.
