'Generatie Einstein' start met een pleidooi om het negatieve beeld dat volwassenen van jongeren hebben los te laten. De ondertitel 'Slimmer, sneller en socialer communiceren met de jongeren van de 21e eeuw' verwijst naar een nieuwe generatie jonge mensen die geboren is temidden van een scala aan communicatie-instrumenten en een oneindige informatiestroom. Dit in tegenstelling tot generatie X, en de generatie daarvoor, die alle ontwikkelingen op mediagebied weliswaar bewust heeft meegemaakt maar zich vooral heeft moeten aanpassen aan een veranderde wereld. Boschma en Groen stellen dat juist deze nieuwe generatie die zich niet heeft hoeven aan te passen, een stap voor heeft en beter functioneert in de veranderde praktijk.
Het is uitdagend en vernieuwend te noemen dat de auteurs nu eens niet de negatieve kant van jongeren belichten, maar op zoek zijn gegaan naar de sterke punten van de huidige jongeren. In het eerste deel van het boek laten de auteurs zien in welk opzicht de wereld is veranderd. Er wordt een beeld geschetst van drie generaties, te weten de babyboom generatie, generatie X en generatie Einstein, en de onderlinge verschillen worden beschreven.
De grote groep ouderen die de oorlog nog heeft meegemaakt, staat naar de mening van de schrijvers te ver af van de jongste generatie en wordt gemakshalve verder buiten beschouwing gelaten. Er wordt een apart hoofdstuk gewijd aan de maatschappelijke context waarbinnen deze drie groepen elkaar tegenkomen, gevolgd door een hoofdstuk waarin de identiteit van generatie Einstein verder wordt geanalyseerd. Bij het schrijven van deze hoofdstukken wordt wel erg nadrukkelijk gechargeerd. Ondanks dat de auteurs ervoor waarschuwen dat dit nodig is om een zo helder mogelijk verhaal neer te kunnen zetten, roepen de uitspraken en voorbeelden regelmatig vraagtekens op. Het verhaal wordt er in elk geval niet geloofwaardiger op. Het tweede deel van het boek 'Generatie Einstein' gaat over het nieuwe communiceren. Na het lezen van dit deel wordt de lezer geacht zijn communicatie een stuk effectiever af te kunnen stemmen op de doelgroep 'jongeren'. Na een zeer kort hoofdstuk over de ongrijpbare doelgroep 'jongeren' (ze zijn te gemêleerd) volgt een hoofdstuk over communiceren als vak. Hierin wordt gewezen op het feit dat jongeren in hun communicatie tweerichtingsverkeer wensen, maar geldt dat niet voor een veel groter gedeelte van de bevolking? In dit hoofdstuk wordt ook een poging gedaan te beschrijven hoe je dus wel met jongeren moet communiceren. Een paar punten waar je rekening mee moet houden, worden hier wel aangestipt, maar verder wordt uitvoerig ingegaan op valkuilen en hoe het vooral niet moet. Het blijkt zelfs voor Boschma en Groen, toch doorgewinterde communicatiespecialisten, lastig de belangrijkste 'guidelines' te verwoorden. Er wordt een apart hoofdstuk gewijd aan nieuwe media en de manier waarop jongeren hiermee omgaan. Een dooddoener is de conclusie dat afhankelijk van wat voor soort boodschap je wilt communiceren je andere kanalen moet inzetten. Het is dus niet zo dat met de inzet van bepaalde kanalen jongeren altijd bereikt worden. Het nut van dit hoofdstuk ligt in de heldere beschrijving van de diverse nieuwe mediadragers en de mogelijke toepassing ervan. In het afsluitende hoofdstuk wordt alles nog even samengevat en helder op een rijtje gezet. Ook wordt er uitgebreid ingegaan op een viraal communicatiemodel en hoe dit ingezet kan worden als één van de uitgelezen mogelijkheden om jongeren te bereiken. Met dit model wordt een deel van de hiervoor geuite kritiek, namelijk over hoe je wel met jongeren moet communiceren, gepareerd. Het is opvallend dat meer dan 80 procent van de thema's overlap heeft met het boek 'Voorbij Label en Lifestyle' uit 2003, het vorige boek dat verschenen is onder redactie van medewerkers van Keesie, het communicatiebureau waar ook Boschma en Groen werken. Toch worden enkele thema's wel anders belicht. Er is in de afgelopen drie jaar een licht gewijzigd beeld ontstaan over jongeren. Verder is het jammer dat het boek uitblinkt in storende tekstfouten, zowel het ontbreken van woorden als het voorkomen van dubbele woorden. Ook de schrijfstijl is soms vermoeiend, vooral door het gebruik van lange zinnen. Zoals Boschma en Groen ook toegegeven staat jongerencommunicatie nog in de kinderschoenen, maar ik raad u niet aan te wachten tot alles werkelijk is uitgekristalliseerd. Zowel commercieel als maatschappelijk gezien is de doelgroep jongeren hiervoor te belangrijk. Financieel gezien hebben ze steeds meer te besteden en binnen het gezin hebben ze een grote stem in de aankoopbeslissing. Daarnaast blijkt uit diverse onderzoeken dat merkenvoorkeur al op jonge leeftijd wordt bepaald, dus is het belangrijk om jongeren al vroeg te overtuigen van uw eigen merk. Maatschappelijk gezien vormen jongeren ook een uitdaging. Juist in hun vormingsjaren willen we ze graag informeren en waarschuwen voor gevaren. Dit, maar ook het grote aantal mislukkingen waar het communicatie met jongeren betreft, rechtvaardigt al de verschijning van dit boek. Voor iedereen die wil communiceren met jongeren is 'Generatie Einstein' een aanrader. Het boek is misschien geen topper, maar bevat voldoende raken inzichten. En daarnaast is het aanbod van goede boeken over jongerencommunicatie helaas dun gezaaid.