Waar ik loop schijnt de zon

De insteek van Susanne Piët is wat zij benoemt als perceptiemanagement. Kort gezegd komt dit neer op het bekende gezegde: je ziet wat je wilt zien. Ook uw geluksbeleving is sterk afhankelijk van hoe u de wereld waarneemt. Dit is een variatie op het thema dat Joseph Jaworski met 'synchroniciteit' aanduidt: uw gedachten, verlangens of doelen sturen de hersenen in wat ze via de ogen registreren. Dus als u goed om u heenkijkt, ligt er een schat aan kansen en uitdagingen op u te wachten. In tien korte hoofdstukjes doet Piët lezers tips aan de hand voor een beter en gelukkiger leven. Dat varieert van schei uit met jaloezie, willen is kunnen en maak je eigen omgeving, tot wordt de meester van de magneet en denk mild.

'Waar ik loop schijnt de zon' is primair geschreven voor lezers die zich herkennen in de typering van 'maniakale en ad-hoc somberaars'. Wat dit boek bijzonder maakt, is de sprankelende manier waarop Piët met haar onderwerp omgaat en de lezer tegemoet treedt. Op luchtige toon en aan de hand van praktische oefeningen en voorbeelden uit de wereld van de psychologie, literatuur en muziek, moedigt ze de lezer aan de eigen geluksbeleving verder vorm te geven. Deze losse vrijmoedige stijl maakt het boek aangenaam en vlot leesbaar, maar dat is meteen ook een zwakte. De auteur noemt zichzelf een mitter, een scharrelaar en verzamelaar van flarden tekst. Dat is aan het boek te merken. Het ontbeert samenhang en wekt de indruk dat het de uitkomst is van een even heftige als kortstondige brainwave waarin de auteur, die onder het genot van vrolijke muziek, een fles goede wijn en in een opperbeste stemming haar persoonlijke recepten voor een gelukkig leven aan de wereld ontvouwt. Naar mate het boek echter vordert, wordt het moeilijker de auteur serieus te blijven nemen. Enerzijds geeft ze praktische en bruikbare tips, schermt ze met wetenschappelijke theorieën en trakteert ze u op tamelijk saaie verhandelingen over erfzonde of sabbatical. Anderzijds spreekt ze u vanuit haar persoonlijke leven en op wel zeer luchtige toon toe, soms op het vervelende, melige en ordinaire af. Zo is de inhoud van de ingevoegde tekstblokken soms ronduit flauw, ver gezocht of overbodig. Bijvoorbeeld als ze aan het hoofdstuk 'Hanteer de pannenkoekmethode' een kookboekrecept voor flensjes toevoegt. Ook doet ze alsof de gemiddelde lezer vloeiend Italiaans kent en schotelt ze deze een paginalange Italiaanse brief voor (en verwijst vervolgens voor de vertaling naar het eind van het boek). En je krijgt een ongemakkelijk gevoel als ze een fragment uit een brief van een kankerpatiënt aankondigt door tegen de lezer te zeggen '...dat [dit fragment] misschien ook jou overtuigt'. Voor Susanne Piët is het leven een feest en ze nodigt iedereen van harte uit daaraan deel te nemen. De vraag is echter of onze minder optimistisch gestemde medemens er veel voor voelt zich in het feestgedruis van de auteur te laten onderdompelen. Maar ook bij de doorsnee geïnteresseerde lezer kan de nadrukkelijk vrolijk en humoristische toonzetting van het boek gemakkelijk tot irritatie leiden. En hem ervan weerhouden serieus met de oefeningen of tips aan de slag te gaan.