Menigeen is geobsedeerd geraakt door maatschappelijke en economische snelheidsrecords. De aangeboren drang tot competitie drijft ons. Snelheid wordt begeerd en bewonderd en wordt als maatstaf gehanteerd voor kwaliteit; de succesvolle manager loopt snel en bezit, behalve een statushorloge (sic!) ook een snelle geruisloze auto. Tijdverspilling is net als tijdsbeleving een subjectief gegeven. Het gevoel dat we tijd verliezen en vooral geen tijd hebben, heeft een grote emotionele impact. Stress is machtige ziekte. Tegelijkertijd worden we bedolven onder aanbiedingen om door middel van sport, spel en entertainment de zee van tijd te verdrijven, want wie is er niet als de dood voor verveling?
De klok regeert ons, maar feitelijk is tijd niet lineair, tijd is evenmin iets wat we hebben.
Waarom houden we allemaal deze wanconcepten in stand? Wat tijd doet met onze ziel; daarover gaat For the Time Being
Krappe planning, Vernauwde blik
Van de 8760 uren per jaar die een mens ter beschikking heeft, blijven er na aftrek van 13 uur per dag voor slapen, reizen en eten 4015 over, ofwel 77 uur per week. Een manager die 60 uur per week werkt heeft niet meer dan 2,5 uur per dag over voor familie, ontspanning, sociaal contact en sport. Dat is zachtgezegd nogal krap. Hoe maak je in zo’n druk schema tijd om spanning te hanteren, voor ruzie maken, (uit)praten, het goedmaken en verwerken? Een dag kan bedorven worden door onverhoedse tegenslag. De tijdsdruk veroorzaakt een vernauwde blik krijgt, waardoor je niet meer kunt relativeren, de zaken niet meer in proportie kunt zien en waardoor je je omgeving vertekend waarneemt. Hierdoor behandelen we anderen onheus en zijn we nog meer tijd kwijt om die situaties te herstellen. Gebrekkige communicatie is verantwoordelijk voor 70 procent van alle tijdverspilling. Soms is de enige oplossing een time-out. Maar die kost dus ook tijd.
Nooit echt vrij
Je kunt spreken van een tijd-economie. Zij bloeit. De meeste uitvindingen op het gebied van technologie en logistiek beloven tijdsbesparing. Met een knop bereik je je complete relatienetwerk over de hele wereld. Er zijn huisbezorgde kant- en klaarmaaltijden, en tijdklokken die ervoor zorgen dat wasmachines draaien en ovens ontsteken. Je kunt overal tegelijk zijn, met overige als nevengevolg dat je nooit echt vrij en nooit echt weg bent. In veertig procent van de gezinnen wordt staande ontbeten. Intussen gaat de mens zich, met al die tijdwinst, paradoxaal genoeg nog meer haasten en toegeven aan de mogelijkheid om meer dingen tegelijk te doen. De succesvolle man kan zich scheren, tegelijk zijn vrouw bellen en de aandelen volgen. Vrouwen zijn helemaal wonderen van tijdmanagement. Maar doet deze obsessie met de klok ons wel goed?
De tijd teruggeven aan de tijd.
Tegenover eindigheid staat duuzaamheid en dat willen we, voor onszelf en onze kinderen. Wat is duurzaam in de tijd? Als je je laat voortzwepen door spoken van tijdverlies en de algemene tijdelijkheid in de vorm van de dood, duurt de tijd waarin je leeft maar kort. In For the Time Being zoek ik naar wijsheid. Bij andere mensen en in andere culturen. Hoe overkom je je eigen tijdelijkheid? Hoe kun je een “gezondere” verhouding met tijd krijgen?
Dr. Susanne Piët is communicatiespecialist en emotiedeskundige en heeft een adviesbureau in Wapenveld. In 2004 werd haar boek De Emotiemarkt Managementboek van het Jaar, in 2007 werd De Emocode voor die prijs genomineerd. In de jaren ertussen en na verschenen Emotiemanagement, Het Groot Communicatie Denkboek, Moodmanagement, De Kick, Waar ik loop schijnt de zon en Egolutie van haar hand. For the Time Being is haar nieuwe boek.
Over Susanne Piët
Susanne Piët is een meester in emotiemanagement. Piët is al 25 jaar directeur van haar adviesbureau voor communicatiestrategie en training. Ze is trendpsycholoog, geeft lezingen en werkt als coach en adviseur in beleveniscommunicatie. Daarnaast begeleidt ze bij het opzetten van communicatiestrategieën, veranderingstrajecten, trendgevoelige marketingplannen en cultuuromslagen.
(foto door Joshua Roodt)
