De kunst van het vragen stellen

Willem Verhoeven begint zijn verhaal met de deductieve aard van het onderwijs. Veel onderwijs is zo vormgegeven dat je eerst de theorie leert om van daaruit verschijnselen in de praktijk te verklaren. Deze manier van leren doet weinig beroep op ons waarnemingsvermogen. En dat is jammer. Juist door bewust waar te nemen krijg je feedback op je handelen en kun je je prestaties verbeteren. Denk bijvoorbeeld aan iets dat je heel graag wilt kunnen. Soms ben je dan zo gebrand op presteren dat je vergeet te bekijken wat je actie uithaalt. Verhoeven noemt dit 'trying hard' en geeft hiervan een aantal mooie voorbeelden. Een sprekend voorbeeld vind ik de tennisser die het maar niet lukt om zijn service in te slaan. Zodra hij de bal raakt, vervloekt hij zichzelf. Als zijn coach vraagt waar de bal is neergekomen, heeft hij dit niet gezien. De vraag van de coach dwingt de tennisser om echt te kijken en daarmee de geest te focussen op 'waarnemen' in plaats van 'besturen'. De kunst van het vragenstellen zit hem in het creëren van dit bewustzijn. 'De kunst van het vragenstellen' is hiermee een korte en bondige weergave van de inzichten over het stellen van vragen gericht op coaching. Verhoeven stipt meerdere theorieën en modellen kort aan. Het boekje is daarmee met name geschikt voor lezers die al enige voorkennis hebben. Zelf mis ik deze kennis.Voor mij had een iets uitgebreidere bespreking van de modellen en theorieën het boekje verreikt. Ik hoopte door het lezen van het boekje betere vragen te leren stellen. Hier geeft Verhoeven kort wat handvatten voor. Maar wat mij vooral bijblijft, is dat ik niet teveel moet denken en té hard moet proberen om de juiste vraag te formuleren. Want zoals Verhoeven betoogt: een beoordelende geest leert niet!