In het begin van het boek had ik het gevoel veel herhaling te lezen van eerdere boeken van Brené Brown. Met de gedachte, ik weet het allemaal al. Echter als je doorleest, ontdek je dat het thema een voortdurende zoektocht is en blijft. Een zoektocht naar sterker opstaan. Een zoektocht die Brené opdeelt in de volgende stappen: 1. Rekenschap geven: Je verhaal binnenlopen. 2. Stoeien: Je eigen verhaal onder ogen zien. 3. Revolutie: Schrijf een nieuw einde aan je verhaal op basis van de belangrijkste dingen die je tijdens het stoeien hebt geleerd en gebruik dat nieuwe, moedigere verhaal om te veranderen hoe je de wereld tegemoet treedt en uiteindelijk een transformatie te bewerkstelligen in de manier waarop je leeft, liefhebt, opvoedt en leidinggeeft. Waar tegenwoordig in veel boeken en verhalen stap 2; het stoeien wordt overgeslagen, benadrukt Brene Brown dat dit niet mogelijk is. Juist stap 2, je eigen verhaal onder ogen zien en stoeien is van belang. We leven niet in een maakbare wereld waarin de moeilijke dingen overgeslagen kunnen worden. Tussen weten en veranderen zit het proces van stoeien. Nodig om tot een dieper inzicht te komen van je fouten overwinnen en je gekwetstheid onder ogen zien. Het mooie aan het boek zijn de persoonlijke verhalen van Brené Brown over haar proces van vallen en opstaan, waarin ze dingen niet mooier maakt. Het geeft herkenning en doordat ze zich kwetsbaar opstelt en vertelt hoe ze er weer uitkomt, geeft het moed en inspiratie. Ze geeft hiermee een goed beeld van de stappen van vallen en opstaan, met name dat het stoeien nodig is. Aan de hand van deze stappen komen veel onderwerpen naar voren, zoals verwachtingen, rouw, vergeving, compassie, wrok, groot verdriet, eigen waarde, om hulp vragen. Nu klinkt het wellicht heel zwaar, het stoeiproces, maar dat hoeft het niet alleen te zijn. Wat me bij is gebleven is de insteek van nieuwsgierigheid. Zolang je nieuwsgierig blijft naar je eigen verhaal, naar de verhalen die je wellicht verzint, naar het waarom daarvan, dan kan het leerproces ook interessant zijn. Het gaat niet over goed of fout. Ervan uitgaande dat kwetsbaarheid en voor je idealen opkomen, betekent dat je in de arena op je gezicht gaat. Het gaat over moedige mensen die weer opstaan door nieuwsgierig te blijven.
Recensie
Sterker dan ooit
Na het lezen van De kracht van kwetsbaarheid, dacht ik dat ik het in de vingers had. Mezelf kwetsbaar opstellen, mezelf laten zien. Niet altijd beseffende dat vallen in de arena, met je gezicht in de modder, erbij hoort. Onoverkomelijk is. Bij het lezen van dit boek, werd ik weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Het gaat niet om weten hoe het werkt en vermijden om te vallen. Het gaat om durven vallen, wetende dat je er sterker uitkomt. Dat vallen leerzaam kan zijn. Een ontdekkingstocht die dingen bloot legt, waar je jezelf nog niet bewust van was. Je eigen verhaal.
Marieke Kruitwagen
|
9 mei 2016