Eind 2015 verscheen een nieuwe versie van Getting Things Done, waarin de schrijver twee belangrijke aanpassingen heeft gedaan. Allereerst heeft hij geconstateerd dat de technologische ontwikkeling zo snel gaat dat het weinig zin heeft om bij specifieke (ICT-)systemen stil te staan. Mooi, want ik werd in mijn oude versie van het boek regelmatig gestoord door verwijzingen naar de Palm-top (kent u deze nog?). Maar het tweede is revolutionairder: centraal staan niet meer per se de managers, maar iedereen die een heleboel werk te doen heeft en daarbij zijn aandacht over heel veel moet verdelen. En dat is tegenwoordig dus praktisch iedereen: de student die daarnaast voetbalt en een bijbaantje heeft, de beginnende young professional die voor het eerst geconfronteerd wordt met meerdere opdrachtgevers en de 70-jarige ZZP’er die zijn kantoor erbij runt omdat het zo leuk is. Allens boek is voor iedereen.
De opzet van het boek is even opgeruimd als het systeem van David Allen zelf. Eerst maakt hij een probleemanalyse: waarom lopen we steeds meer tegen onze grenzen aan in deze informatiemaatschappij? Een mooi inzicht: de hoeveelheid informatie is het in ieder geval niet, anders zou ons hoofd ontploffen als we een bibliotheek inlopen, met alle informatie die daar gebundeld staat.
Daarna gaat Allen zijn werkmethode stapsgewijs uitleggen. Dat lijkt bij tijd en wijle wat uitgebreid, maar het zorgt ervoor dat iedereen Getting Things Done op een manier kan toepassen die past bij zijn of haar werkleven.
Ten slotte worden er uitgebreidere tips en reflecties gegeven voor mensen die zichzelf een redelijke Getting Things Done-master denken te mogen noemen. En daar zit denk ik de crux van het boek. Of je nu nog helemaal aan de basis staat en de brieven, documenten en spullen in je huis langzaam ziet opstapelen of al jaren succesvol Getting Things Done hebt geïmplementeerd in je werksysteem: de derde druk van het boek vraagt je het niet na één keer lezen terug te zetten in de (keurig op alfabet geordende) boekenkast, maar vraagt juist een actieve werkhouding door het regelmatig terug te lezen.
En volgens mij is dat nog boven alle lijstjes, jargon, werksystemen en postvakken-in de grootste kracht van de methode van David Allen: Getting Things Done maakt je niet alleen productiever en beter georganiseerd, het maakt je reflectief. En hoe waardevol is het in dit (dikwijls als jachtig ervaren) bestaan dat er iets in je is dat je iedere week weer laat stilstaan bij wat er afgelopen week gepasseerd is en de komende week gaat gebeuren? En hoe waardevol is het dat je op iets minder frequente basis boven je werk en leven gaat 'hangen' en kijkt met welke dingen je tevreden bent en welke dingen anders moeten? Getting Things Done verkoopt zichzelf als een handige toolbox om snel en gestructureerd de rotzooi in je leven op te ruimen. Maar stiekem is het een boek dat je hele kijk op je werkzame leven verandert. Dat heeft David Allen toch maar mooi gedaan gekregen.
